TienMaanden

Afkickverschijnselen

Het is vandaag zondag, 13 Oktober, een dag die volledig lijkt te bestaan uit onophoudelijke regen, een dag om in je bed te blijven liggen. Het is nu echt herfst en vooral het westelijke deel van Nederland lijkt vandaag weer terrein te verliezen op het water. Dertien Oktober is ook precies één maand na dertien September, de dag waarop ik de Mont Ventoux van drie kanten beklom, een dag die ik mijn leven lang niet meer zal vergeten. Het was mooi! En hoe langer ik er aan terug denk hoe makkelijker de beklimming lijkt te zijn geweest, gek eigenlijk, afzien is achteraf altijd mooier dan de werkelijkheid op het moment van afzien zelf. Ik ben zeker geen masochist en toch voelt afzien op een bepaalde manier best prettig, maar, vaak vooral achteraf! Misschien is dat ook de reden waarom we dit soort dingen meer dan een keer doen, achteraf was het gewoon wél mooi... endorfine schijnt het bewuste stofje te zijn waardoor een (sportieve) prestatie achteraf dat goede gevoel geeft.  Er is mij ook veel gevraagd hoe ik mij de dag erna voelde, tja, ook 'gewoon goed' dus! Natuurlijk heb ik wel gevoeld dat ik een enorme inspanning geleverd had, maar ik kwam niet als een gebroken man uit m'n bed. En de tweede dag ook niet, dat is weleens anders geweest. Ik heb toch wel zeilevenementen gehad waarbij ik op maandag en dinsdag nauwelijks mijn bed uit kon. Last van m'n rug, schouders, armen en handen van het vele en harde trekken aan schoten enzo... Na dit fiets evenement dus echt nergens last van, geen enkel spiertje in mijn lijf dat achteraf in protest gaat. Dat zegt wel wat. Ten eerste is dat volgens mij hét bewijs dat mijn fietsafstelling absoluut optimaal is en ten tweede dat mijn voorbereiding toch ook gewoon goed is geweest. Toegegeven, ik was in topconditie, zelfs nog een beetje extra onder mijn streefgewicht van 75 kilo door geschoten (74,4kg) en heb samen met Bien een weekje in de Provence gehad die volledig in het teken van de beklimming stond. Bijna op het idiote af, we zijn zelfs niet één keer uit eten geweest! Alleen maar koolhydraten stapelen, niet of nauwelijks alcohol, goede nachtrust en rustig wennen aan de omgeving met een voorzichtige opbouw in het klimwerk. Als ik het zo terug lees klinkt dat als een super saaie week, maar ik durf hier namens Bien ook te melden dat we een heerlijk weekje hebben gehad daar. Natuurlijk was die week anders geweest als het een normale vakantie was, maar toch, we hebben ervan genoten. Het had ook een speciaal randje doordat we toch in gedachte meer dan ooit bezig waren met Herman en Els. In het normale dagelijkse leven gaan we daar toch anders mee om, we weten dat ze er niet meer zijn maar staan daar minder bij stil, zonder ze te vergeten.

Terug in Nederland hebben wij het normale leven weer gewoon opgepakt daar waar wij het achtergelaten hadden. Mijn Cinglé stempelkaart op de post naar Monsieur Pic en jawel, ruim een week later mijn goedgekeurde kaart terug, inclusief genummerde 'medaille' en een 'Bravo' van Christian Pic. Ik fiets gewoon weer met regelmaat mijn rondjes door de platte Hoeksewaard, heb een weekje 'fiets-verlof' genomen doordat ook ik getroffen was door het rondvliegende griepje en heb afgelopen vrijdag voor het eerst dit jaar weer in m'n lange winterbroek gefietst. Het begon met lekker droog herfstweer, een graad of acht-negen maar na een half uurtje genieten begon de regen... Na anderhalf uur stapte ik volledig doorweekt en ijskoud van m'n fiets... En toch was het achteraf gewoon weer lekker. Op de fiets natuurlijk toch weer dromend van andere oorden met mooie beklimmingen...
Op Quiberon had ik nog een mooi boek gekocht op een brocante markt, "Cols Mythiques" du Tour de France, een fantastisch boek, met geweldige (historische) fotografie! Het is ook weer meegeweest naar de Provence en natuurlijk ontbreekt ook de Mont Ventoux niet in dit werk, mooi, die kan ik nu afvinken. "Been there, done that", dit boek is een mooie inspiratiebron voor mijn volgende beklimming want zoals inmiddels wel duidelijk, voor volgend jaar kies ik weer een mooie berg uit om te bedwingen. Fietsen is verslavend en ondanks mijn Hoeksewaarde roots zit ik als klimgeit toch ook best lekker in m'n vel! Heerlijk die afkickverschijnselen, haha! Ik hoop er nog vaak 'last' van te hebben, ik ben er nog niet klaar mee ;-)

Cinglé du Mont Ventoux of Ven2-4Cancer - the final stage

Het bord pasta smaakte goed maar ik kreeg het niet weg. Het was heerlijk op het terras van Chalet Reynard in de zon, een perfecte pitsstop! Om kwart voor drie werd het tijd om weer op de fiets te stappen, nog 20 kilometer naar beneden, dan 26 omhoog en dan de laatste 21 kilometer omlaag naar het startpunt van vandaag, Malaucene. Bien zou meerijden naar Sault waar Jorg en ik dan onze warme kleding konden dumpen in de auto. De temperatuur was inmiddels opgelopen naar een graad of 27 en ik wilde niet net als 'dolle dries' te dik ingepakt de laatste klim doen. In de pedalen en de mooie afdaling naar Sault in. Deze route is volledig nieuw geasfalteerd en slingert heerlijk naar beneden. Toch ben ik al vrij snel Jorg kwijt, nou ja, ik zie m straks wel beneden. 'Het kan niet missen, weg blijven volgen en let op, de laatste kilometer moet je omhoog rijden het dorp Sault in' had ik hem gezegd. Het is minder steil en dus ga je minder hard, na 31 minuten, inclusief 'bijtrappen' stond ik in Sault, Bien was me net te snel af dit keer ;-)  Ze had Jorg in haar achteruitkijkspiegel zien afstappen en aan z'n banden voelen, maar ook gezien dat hij weer opstapte. Klopt, zei ik, er lag glas in een bocht, ik kon er nog net omheen sturen. Zo, en nu is het tijd voor mijn laatste stempel!
Als ik terugloop naar Bien komt Jorg ook net aan. Het is hartstikke warm dus niet alleen de windkleding en beenstukken gaan uit, maar ook het ondershirt. Jorg moet nog een sanitaire stop maken dus fietst vast het dorp uit om een boompje uit te zoeken. Ik berg m'n stempelkaart op, zet Strava weer aan en geef Bien nog een kus. Ik zie je zo weer bij Reynard! Buiten het dorp stapt Jorg ook weer op en we gaan samen de hobbel af naar het echte dal. Samen fietsen we genietend van het heerlijke warme zonnetje en de mooie route door dit deel van de Vaucluse met prachtige wijngaarden, fruitbomen, en al gesnoeide lavendelvelden. Wat is het hier toch mooi! Er zitten wel weer wat steilere stukken in, de meter tikt toch weer vaak de 6% aan. Mijn 'comfort' tempo ligt wat hoger dan dat van Jorg. Ik houd een beetje in want ik vind het niet leuk om hem kwijt te rijden. We komen samen tot de conclusie dat we hier nog eens naartoe moeten met onze vrienden uit Mijnsheerenland. Gewoon lekker een dag of vier toeren hier, het is echt genieten. Na een kilometer of tien zegt Jorg 'ik ga wéér een sanitaire stop maken Harm, die zoete troep werkt op m'n maag ofzo', fiets jij maar door, dan zie ik je wel bij Reynard. Oke, zeg ik, de klim wordt zo direct minder steil, ik zie je zo!  Het tempo gaat weer omhoog, ik zit weer in mijn eigen ritme. Die zoete zooi die je op zo'n dag eet en drinkt werkt inderdaad flink op maag en darmen. Ik voel nu ook wel wat gerommel, maar twijfel of het wind is of wat anders... Bij Luik-Bastenaken-Luik had ik dat ook, daar was het gewoon gas, vreselijk stinkend gas, dat dan wel! Op een stukje van 2% durf ik voorzichtig de test te doen... pfft, ja, gas! Gelukkig, je moet er niet aan denken dat je nu de broek volschijt, dan heb je écht een probleem! Het lucht op, gelukkig rijd Jorg niet achter me, haha! Ik trap lekker door en na één uur en dertien minuten sta ik weer bij Reynard. Weer verbaasd eigenlijk, dat is slechts 12 minuten langzamer dan afgelopen dinsdag!
Niet lang na mij tikt ook Jorg aan bij Reynard. We lopen naar de auto om in ieder geval het ondershirt weer aan te trekken. We vertrekken samen en hebben afgesproken om bij Tom Simpson te stoppen. Ik zet mijn bidon daar neer voor hem zeg ik, Jorg had dezelfde gedachte. Dit is het laatste stuk klimmen van deze bijzondere dag, het is zwaar, ik voel goed dat ik al wat klimwerk heb gedaan vandaag, maar de top trekt enorm! Er zijn niet veel fietsers meer op de berg, de zon is alweer aan het zakken, het licht is prachtig, het zicht fenomenaal! Ik geniet! Dan is daar de trap naar de gedenksteen voor Tommie, neergezet door zijn fietsvrienden uit Bretagne. Ik stap af, zet m'n fiets tegen de onderste trede en loop met bidon de trap op. Er zit nog wat sportdrank in, ik doe er ook nog maar een paar stenen bij, dan blijft ie misschien wat langer staan hier.

Even een momentje voor mezelf. Even rust. Pap, mam, het was me een waar genoegen en de moeite absoluut meer dan waard! Wat een mooie rit, wat ben ik blij dat ik Tien Maanden geleden dit besluit genomen heb! Dan komt de veroorzaker van dit besluit aanfietsen. Jorg had mij in November getipt over dit evenement. Hij zet zijn fiets achter die van mij, doneert zijn bidon en we maken foto's van elkaar plus een paar 'selfies'. Kicken man, hier zitten we dan, bovenop de Mont Ventoux! Allebei vandaag voor de derde keer! We zijn als jochies zo blij!
We genieten samen nog even van het uitzicht en de prestatie en dan is de laatste kilometer klimmen aan de beurt. 'Wie het eerst boven is' roep ik met een lach tegen Jorg. 'Pas maar op' zegt hij terug, ik klik in en ben weg. Tja, die laatste kilometer, hij is zwaar maar ik voel het niet meer, op vleugels knal ik naar boven. Bien staat ons alweer op te wachten en maakt foto's van de laatste meters. YES! En dat is drie! Het is kwart over zes, Mission accomplished!

Wat een mooi gevoel is dit! Ik heb wel vaker wat gewonnen, maar dit is toch wel een echte prestatie waar ik trots op ben. Deze duurprestatie heb ik echt helemaal zelf volbracht, gelukkig wel gesteund door Bieneke, en ondersteund door alle lieve familie en vrienden! Ik ben een gelukkig mens!

Jorg wordt ook binnengehaald en we vallen elkaar in de armen. Mooie rit man! Tijd voor de 'Hero-foto's' Fiets boven je hoofd en genieten. Jorg doet hetzelfde en gooit vervolgens z'n fiets over de rand... haha, geintje, nee, toch maar niet! Wel gooit hij z'n fiets bij Bien in de auto want de afdaling naar Malaucene ziet hij echt niet meer zitten. Ik wel, kicken, nog ff in m'n Rocketman-uitvoering die berg af. 

Ik ben sneller dan de auto en schiet met een snelheid van 76 km/u naar beneden! Wel op tijd weer in de remmen hier en daar, en daarna weer lekker bollen! Bij Chalet Loitard is het 'juich & bevoorradings-kampement' van Ven2-4Cancer al opgeruimd. Ik ga in de remmen, even wachten op Bien, want zij heeft de sleutel van onze blokhut, en ik ben daar eerder dan zij ;-)) Ze geeft me de sleutel, zegt nog een keer, doe je wel voorzichtig schat?!! Ja, lieverd, natuurlijk ;-) Weg is ze, ik snel in de pedalen en in de achtervolging. Al snel zit ik pal achter de Passat, ik zoek een mooi moment en dan zoef ik voorbij, grote grijns op m'n gezicht. Het is net skieen, mooi de bochten aansnijden en lekker hangen, heerlijk. Jorg en Bien durven bijna niet te kijken. Gelukkig komt toch ook aan deze afdaling een einde, ik voel m'n armen inmiddels flink en verlang naar een warme douche! In vijfentwintig minuten ben ik in het dorp, voor de krantenwinkel waar ik vanochtend om 07:40 uur vertrok. Het is nu 19:11 uur, ik heb 136,5 kilometer gereden, waarvan 4443meter geklommen, in 7 uur, 15 minuten en 3 seconden. De overgebleven vier uur zijn pauzes op de top, bij Reynard, in de drie dorpen en bij Tom Simpson. Ik ben erg tevreden, jammer dat Ven2-4Cancer zich genoodzaakt zag het hele evenement aan de kant van Malaucene te laten plaatsvinden. Maar ja, ze zeggen niet voor niets: The Ventoux has never been kind to anyone. Wind, cold and heat are to be expected more often than not. "Nuts is not the one who climbs the Ventoux, but really nuts is the one who does it again"...

Cinglé du Mont Ventoux of Ven2-4Cancer - part two

Na bijna drie kwartier op de top ben ik weer helemaal warm en wordt het tijd om naar Bedoin te gaan. Ik meld mij keurig bij een dame van de organisatie met de mededeling dat ik naar Bedoin afdaal. “Dat mag niet” zegt ze, het is afgelast, je moet naar Malaucene. Ik maak haar duidelijk dat ik dat niet van plan ben, dat ik naast Ven2-4Cancer ook de Cinglé aan het rijden ben en dat ik het niet begrijp. Het is te gevaarlijk, zegt ze, en te koud! Maar dit is aan de zuidkant van de berg zeg ik, die is warmer dan de noordkant! 'Ik kan je niet tegenhouden' zegt ze, 'maar er is niemand van de organisatie aan die kant, geen bevoorrading, geen medische hulp, niets. Dus het is volledig op uw eigen verantwoording'. “Geen probleem” zeg ik, hier eindigt helaas het georganiseerde Ven2-4Cancer deel van deze tocht dan even voor mij... Ik ga door voor de Cinglé, op eigen kracht, zoals ik altijd al gewend ben. No problemo! Om 10:24 ga ik de afdaling in door het ‘maanlandschap’. Ik schiet langs Tommie, langs Chalet Reynard rechts naar beneden gelijk ‘het bos’ in naar Bedoin. Om 10:57 sta ik te klappertanden bij de fontein nog verkleed als Rocketman. Het is hier inmiddels een graad of 23 en bibberend haal ik bij het Office de Tourisme mijn derde stempel.
Terug bij de fontein doe ik mijn jack uit, beenstukken af en maak ik mij klaar voor de tweede klim, volgens de boekjes iets zwaarder dan de klim vanuit Malaucene. Op dat moment staan er twee Franse wielrenners op leeftijd met hun fiets aan de hand naar mij en mijn fiets te kijken. “Ah, Cinglé du Mont Ventoux” zeggen ze bewonderend, kijk dat zijn kenners. De jongste van de twee steekt zijn hand uit, “Laurent” zegt hij, et vous etes Arme? Wijzend naar het stuurbord met mijn naam erop. Ik bevestig. Hij stelt zijn fietsmaat ook aan me voor, Lui c’est Jacky! Hij vraagt of ik nu weer omhoog ga, en waarvoor dat bord aan mijn stuur is. Ik leg in mijn beste Frans uit waar ik mee bezig ben. Na mijn opmerking dat er ongeveer vijfhonderd man vandaag de Mont Ventoux beklimmen knikken ze bewonderend en beginnen wat te lachen, mon Dieu, Cinq Cent, dan is het druk op de berg! Ik haast mij te melden dat die 500 man alleen aan de andere kant van de berg rijden in verband met de kou. Nu beginnen ze helemaal te lachen, froid? zegt Jacky, daar begrijpen ze niets van, ik ook niet zeg ik. Ondertussen heb ik mijn warme kleding uit en achterin mijn fietsshirt gestopt. Ik eet snel n banaan en zwaai Laurent en Jacky uit, ‘See you soon’, roep ik ze met een lach nog wat overmoedig na. Nog even een paar fotootjes van mijn fiets op de heilige grond van Bedoin en dan is deel twee echt aangebroken.
Deze is voor mijn vader, Herman, een levensgenieter en dus is mijn voornemen om van deze beklimming te genieten… voor zover mogelijk. Het eerste stuk tot St.Esteve is goed te doen, langzaam wordt het steiler de eerste zweetdruppeltjes dienen zich weer aan. Shit, ik heb mijn nekwarmer nog om m’n hals zitten, pfoeh, die moet af! Snel stoppen want ik draai zo het bos in en dan is het gelijk 10%. Bril en helm af, dat nekding over m’n kop en achterin mijn shirt. Helm weer op, bril weer op, en weer in de pedalen. Een kilometer verder is de bocht naar links, in de bocht zie ik Laurent staan. Hij staat heftig bezweet te drinken uit zijn bidon. Bonjour Laurent! roep ik hem toe, hij steekt zijn hand op naar me. Hier gaat het gelijk stevig omhoog, elf soms even twaalf procent zie ik op mijn teller, terugschakelen en op zoek naar een lekker tempo. M’n hartslag schiet ook weer lekker omhoog, ik zit weer te ver boven de 170. Weer op de ademhaling letten en oh ja, Broekie, genieten weet je nog? Gas eraf, het mag best onder de 10 km/u hier! Voor mij zie ik Jacky fietsen, zijn tempo zakt ook wat terug, ik passeer hem en zeg, ‘Bon Courage Jacky’ hij schiet in de lach, mooie vent, echt zo’n ouwe taaie Fransman, grote neus, huid als n lap gelooid leer. Ik geniet, niet van het stijgingspercentage, maar wel van dit korte contact. Het bos, in alle beschrijvingen die ik gelezen heb over de klim wordt dit deel meermaals vervloekt. Het is tien kilometer lang alleen maar bos en asfalt en stijgingspercentages tussen de 8 en 12%. Verstand op nul en gewoon blijven trappen Harmpie. Stoppen ‘om te genieten’ staat me tegen, want hoe kom je dan weer in je ritme? Liever gewoon doormalen, dan maar wat minder snel, ik hoef niemand iets te bewijzen. Ik denk aan m’n vader maar op de een of andere manier is er weinig ‘contact’ zal ik maar zeggen. Niet dat ik bij de eerste klim mijn moeder ben tegengekomen, daar ben ik te nuchter voor denk ik. Ik realiseer me dat ik gewoon heel weinig herinneringen heb aan mijn vader, tja, het is niet anders. Wat weet je nou van je vader als je een mannetje bent van twaalf? Mijn herinneringen aan mijn vader zijn vooral verhalen die anderen me verteld hebben over hem. Wel weet ik nog dat ik het op het scheepvaartkantoor van mijn vader altijd spannend vond, vooral de telexruimte was mooi, daar ratelde bijna continue van die geperforeerde stroken papier uit, en ronddraaien op kantoorstoelen, ook altijd leuk. Soms op zondag mee naar een schip van hem dat net binnen was gelopen uit Griekenland, op de brug staan en de kapitein een hand geven. Ook weet ik nog goed dat hij als trotse vader mij wilde volgen op zee tijdens de wereldkampioenschappen Optimist 1975 in Arhus, Denemarken. Nederland deed voor het eerst mee en ik had mij als 5e Nederlander geplaatst in de selectie voor dit WK. Tegenwoordig hebben al die vaders luxe RIB’s met 50pk of meer. Mijn vader had dat jaar een polyester volgbootje gekocht met een 5 pk buitenboordmotor. ‘Drijfsijs’ had hij dit stuk polyester gedoopt, dat is Rotterdams voor 'eend'. In Denemarken kwam hij er heel snel achter dat ie met de Drijfsijs nauwelijks de zee op kwam, de schroef van de kortstaart kwam na elke golf boven water uit, en 5 pk was mooi voor de Binnenmaas, maar niks op zee. Dus ter plaatse een langstaart Tohatsu 8 pk motor gekocht en daarmee heeft hij hele dagen op zee gezeten, met verrekijker, trots zijn zoon volgend. Ik heb het dus niet van een vreemde, mijn vader was ook gewoon een ‘Cinglé’!

Aan dit bos komt inderdaad geen eind! Ik dacht vlak voor het bos nog, oké, 17 kilometer naar de top, dat is net zo lang als een rondje Binnenmaas... maar dan anders dus… Nu ben ik ongeveer halverwege het bos en ik zie een mooie plek met drie stronken, mijn benen doen pijn, ook mijn triceps in de bovenarmen gaan pijn doen van het trekken aan het stuur. Ik twijfel of ik niet toch even zal stoppen, misschien is dit het goede moment, even een praatje forceren met mijn vader? Nee, dat is niks, dat klinkt alleen al gemaakt, doe ik niet. Dat is ook niks voor mij, wordt niks, gewoon doortrappen. Mijn gedachten dwarrelen heen en weer tussen het verschrikkelijke bos, de pijn, die ellendige hellingshoek die maar niet wil zakken,  het scheepvaartkantoor en mijn moeder. Ik fiets hier bijna alleen door dit bos, zij was ook veel alleen, misschien zelfs eenzaam. Als ik thuis de oprit opreed hoorde ik vaak ‘the Dutch Swing College Band’ knetterhard uit het huis schallen en dan wist ik het al, ze mist pap. Knetterharde Jazz muziek hielp haar daar doorheen. Mooi, maar ook wel eens lastig omdat je dan toch ook gewoon gezellig thuis wilde komen. Ze was altijd blij als ik thuis kwam en dan zette ze snel de knop weer om, gelukkig heeft Bien haar ook nog een jaar meegemaakt, alhoewel dat niet het mooiste jaar is geweest. 

Nog maar vier kilometer door dit bos! Eigenlijk is het best mooi hier, mooier dan ik mijzelf had voorgesteld met al die vreselijke verhalen. De weg slingert eigenlijk prachtig door dit bos, er zijn veel mooie lichte plekken, de insecten zijn met vakantie want ik wordt slechts drie keer even begeleid door een geleedpotige. Eentje kiest op tijd een andere vliegroute, de andere twee help ik een handje. Nog maar drie en een halve kilometer, ik rijd ‘Dries’ achterop, Dries is een kleine Belg die helemaal ingepakt in downhill-uitvoering zich met zoutplakkaten op het gezicht omhoog aan het werken is. Ergens in het bos kwam hij mij voorbij maar nu geeft ie een beetje de geest. Ik blijf naast hem fietsen. Ben je niet een beetje warm aangekleed? vraag ik hem quasi nonchalant. Ja, zegt hij, ik ben vergeten dat uit te doen, maar nu ga ik niet meer stoppen. Hij heeft een dik jack aan, beenwarmers, dikke handschoenen met hele vingers. Ik meld hem dat het nog maar een kilometer of drie is naar Chalet Reynard en dat we dan het ergste hebben gehad. Hij is, na vanochtend vanuit Malaucene gestart te zijn,  voor de top weer naar beneden gestuurd en had besloten om toch zijn 2e klim vanuit Bedoin te willen doen. ‘Dus ben ik om de berg heengereden en over de Col de la Madeleine naar Bedoin gefietst, en nu zit ik dus hier‘ zegt hij… Jesus, wat een tour, ik krijg een beetje medelijden met hem. Gezamenlijk rijden we door naar Reynard, ‘ik maak hier even een tussenstop’ zeg ik hem, hij zegt even niets en dan, ‘ik ga maar door naar de top, want anders gaat het alleen maar nog meer pijn doen’. oké zeg ik, succes he! Ik zie Bien en Won al zitten op het terras van Chalet Reynard. Bien had Won opgepikt uit de berm vlak na de start in Malaucene waar ze had besloten dat deze berg te steil was voor haar. Breed lachend fiets ik op ze af. Yeah! Dat deel zit erop. “Wat een kuteind fietsen is dit” roep ik lachend uit...Heel even benen strekken en dan de laatste zes naar de top om ook de 2e ronde te kunnen bijschrijven. Na een stop van 7 minuten stap ik weer op. Ik hoop het laatste stuk in drie kwartier te kunnen fietsen. Het is een minder gemeen stuk dan ‘het bos’ maar ik heb hier dinsdag ook al gereden bij mijn eerste beklimming van deze berg, toen reed ik het in 31 minuten, vooral de laatste 3 kilometer zijn zwaar. Dat is ook het stuk waar Tommie Simpson in 1967 volledig instortte en bezweek (volgens de overlevering aan ‘verboden middelen’ in combinatie met een glas calvados in Bedoin), maar toch, hij liet het leven met de top in zicht. Vlot schieten de eerste kilometers onder mij door dan komen die laatste gemene kilometers, met nog even 8 tot 11 procent. Ik groet Tommie zonder in te houden en trap stug door naar boven. De laatste bocht komt en ik weet dat ik de buitenbocht moet nemen, die is langer en dus minder steil. Op m’n kleinste verzet trap ik mezelf de laatste meters omhoog. Tadaaa, daar zijn we weer en dat is twee!! Pap, die was voor jou!

Het was zwaarder dan Malaucene maar ik heb er toch ook van kunnen genieten, ondanks afzien, pijn in m’n rug, benen en armen die kwam en toch ook weer verdween. Dit keer geen ontvangst van dames met pompoenen, die staan nog aan de andere kant, want het evenement Ven2-4Cancer speelt zich de rest van de dag daar af. In 34 minuten ben ik vanaf Reynard omhoog gereden! Ik verbaas mijzelf weer, slechts 3 minuten langzamer dan dinsdag toen ik alleen de makkelijke beklimming vanuit Sault ‘in de benen’ had. Ik weet nu al dat ik natuurlijk ook die derde keer ga volbrengen. Ik heb het nog steeds erg naar m’n zin, het is nog steeds leuk, en dus is er geen enkele reden om niet voor ‘the full monty’ te gaan. Als ik boven sta te genieten van een bekertje chips (wat zout toevoegen) zie ik Jorg boven komen vanuit Malaucene. Hij heeft ook net z’n tweede beklimming volbracht. Hij was wél om zes uur gestart vanmorgen en heeft inderdaad voor de top staan wachten in de kou tot hij door mocht. Is daarna met een busje naar beneden gegaan om op te warmen en afdalen is ‘niet zijn ding’ zoals hij dat zelf zegt. Tijdens de KlimClassic dit voorjaar had hij ook al wat moeite met het bochtenwerk in de afdaling. Ik vertel hem van mijn planning. Nu eerst naar Chalet Reynard, daar een goed bord Pasta eten en dan afdalen naar Sault voor de derde beklimming. Dan kan tijdens de afdaling die pasta nog wat zakken. 'Oh, goed plan' Sault is toch de 'makkelijke kant he'? vraagt hij. Ja, zeg ik, de eerste 20km gemiddeld rond de 5%, en dan alleen dat laatste rotstuk nog omhoog langs Tommie... Ik ga mee met je zegt hij. Gezellig, lijkt me leuk, fietsen we toch nog een mooi stuk samen. Jorg wacht nog even op de top, ik ga alvast naar beneden, ik zie je zo! Binnen 5 minuten zet ik mijn fiets tegen een tafel van Reynard aan. Net als we bestellen komt Jorg aanrijden. Twee borden Spaghetti Bolognese en twee Cola!

end of part two...

Cinglé du Mont Ventoux of Ven2-4Cancer

Om half zeven wordt er op onze hut geklopt, ik heb net gedoucht en Bien heeft thee gezet. “De top is gesloten!” roept onze buurvrouw door de deur. “Wat? is de top gesloten”? “Ja, het vriest boven op de Mont Ventoux, en ze hebben de top afgesloten. Er wordt een keerpunt gemaakt een kilometer of zes onder de top. Er mag voorlopig niemand overheen…” 

Het is vrijdag de 13e, 2013, de dag waar ik tien maanden naartoe heb geleefd.  Sjesus, wat is dat stom zeg! De enige manier om na de klim vanuit Malaucene  naar Bedoin of Sault te komen is over die top!

 De officiële starttijd is 06:00u. Maar ik had gisteren al bedacht dat ik niet zo vroeg wilde starten. Het is misschien wel heel bijzonder om met z’n allen aan de start te staan, allemaal met de verplichte verlichting en fluo-hesje maar ik had het weerbericht goed bestudeert (zeiler he!) en wist dat het nog erg koud zou zijn zo vroeg. Daarbij leek het mij uit ‘tactisch’ oogpunt (weer die zeiler) ook veel slimmer om later te starten. Het is géén wedstrijd, waarom zou je je dan in het donker op de fiets wagen om met 500 man tegelijk een bergweg op te fietsen? De kans op vallen of een aanrijding is groot en voordat je jezelf uit die groep hebt gefietst… nee niet slim. De wekker ging bij ons dus om 06:00 uur af, en mijn plan was om om 07:00uur te starten. “Daar maak ik dan half acht van” zei ik tegen Bien, liever later starten en hier beneden comfortabel en warm nog een extra bakkie koffie dan te vroeg naar boven en voor de top moeten wachten totdat je verder mag. Want dat ie snel weer open zou gaan was mij wel duidelijk. De weersvoorspelling was top, alleen maar zon, geen bewolking (vandaar de koude nacht) en beneden slechts één Beaufort, boven rond windkracht drie, maar afgelopen nacht was het nog ruim zes Beaufort boven, en dat voelt dan aan als onder nul. Om half acht reden we de camping af, op weg naar de start beneden in het dorp. Maar waar we ook keken er was nergens een spoor van Ven2-4Cancer… Huh? Wat is dat nou? Waar zijn al die gasten? Ik kon mij niet voorstellen dat ik dus echt de enige ziel was die besloten had later te starten...of toch? Er was nergens een spoor van dit evenement... Oke, krijg dan allemaal de pest maar, ik ga gewoon starten in het dorp, en dan zie ik wel, er kunnen niet zomaar 500 fietsers en een hele organisatie verdwijnen! Fiets uit de auto, en omdat het al half acht was geweest was de ‘Papeterie’ open. “Ik haal alvast mijn 1e stempel” en natuurlijk, ze zijn er hier op ingesteld, maanmannetje Harm zwaait met zijn stempelkaart en geroutineerd zet de man van de krantenwinkel zijn stempel. ‘Bon Courage’ zegt hij nog, ik bedank hem en loop naar m’n fiets. Op dat moment komt ‘Won’ aanfietsen, Won is een vrouwelijk teamlid van team Colours (van fietsmaat en dorpsgenoot Jorg)en al helemaal de weg kwijt. Ze is de Col de la Madeleine al over geweest en weet totaal niet waar ze heen moet. Gelukkig weet ik wel waar de klim naar de top begint dus ik neem haar op sleeptouw. Bij het bordje Mt. Ventoux 21 km zegt ze me gedag. Ga maar, ik ben echt héél erg langzaam zegt ze. Oke, teller op nul, Strava aan, en in de pedalen. Daar gaat ie Broekie, de Mont Ventoux ligt aan je voeten. Mijzelf nog steeds verwonderend over het volledig in het niets opgaan van de organisatie van dit evenement probeer ik een ritme te zoeken. Als ik bijna twee kilometer heb gefietst zie ik ineens motoren, mannen met veiligheidshesjes en verdomd...de Ven2-4Cancer truck. Godsamme, waarom staan die gasten hier? De start was in het dorp hadden ze gezegd. Dit blijkt het ‘keerpunt’ te zijn, wat zeer haastig wordt opgezet omdat de top dicht is en iedereen nu direct retour komt, en niet eerst zoals in de planning, de afdaling doet naar Bedoin. De eerste fietsers zijn dus zeker twee uur eerder terug in Malaucene dan volgens draaiboek, nu dus eigenlijk. Dat vergt wat snelle improvisatie. Ik ga ze maar niet lastigvallen met de vraag waarom er geen startgebied meer te vinden is. Ik sein Bien in dat hier het keerpunt is en dat dit de plek is om onze rugzak te dumpen en ga weer in de pedalen . Godver, weer op zoek naar een ritme… Zeven procent staat er gelijk op m’n teller, en niet veel verderop negen procent, kolere, mijn hartslag schiet gelijk flink omhoog. Ik ben nog maar een kwartier aan het fietsen en zie m’n hartslag al op 178 staan. Dat houd ik nooit vol! Ik moet m onder de 170 krijgen, 160/165 kan ik lang volhouden. Let op je ademhaling, kom op! Inademen en lang(zaam) uitademen, dan gaat de hartslag omlaag… 

Deze eerste beklimming doe ik voor mijn moeder Els. En dus dacht ik aan mijn moeder en, heel gek, op dit moment aan haar dood, zij ging ook steeds langzamer uitademen… Tergend lang gebeurde er dan even niets, en dan ineens weer een snelle korte inademing, dan weer heel langzaam en lang uitademen...dan weer heel lang niets. Het leek wel of je je adem inhield. Jezus mam wat kon jij dat goed... Langzaam uitademen, tja nu weet ik dat je daarmee je hartslag omlaag kunt krijgen. Ook snap ik nu dat je toch niet zomaar het loodje legt door langzaam uit te ademen. Jij uiteindelijk wel, je was helemaal opgebrand, kapot gemaakt door de derde chemo. Redelijk experimenteel allemaal in 1987. Ik weet nog goed dat ik, na tien maanden kanker, op 3e Kerstdag ‘s morgens om n uur of zes-half-zeven samen met Dido naast je zat, en maar wachten of je nog een keertje zou inademen… Jij gaf niet op… tot de dokter zei dat je echt was overleden.

Gelukkig, ik zie mijn hartslag omlaag gaan, de ademtechniek werkt! Hij blijft nu onder de 170 en zakt zelfs even naar 162, goed bezig Broekie! Na een half uurtje zit ik lekker in een ritme en heb ik daarmee ook mijn ademhaling weer op orde. Er zitten kleine stukje 11% in, veel 9% dan heel even een stukje 2%, wow, bergaf lijkt dat wel. Let op je tempo, ik ga gewoon te hard! Als het alleen deze klim zou zijn, maar ik moet er nog twee! Dus rustiger aan, schakel een tandje terug, zo gaat ie beter. Er komt straks nog een zeer zwaar stuk in het midden met 9 tot 12%. Het lijkt eigenlijk wel of ik echt de enige fietser ben op deze berg, totdat er ineens van alles naar beneden komt suizen. Met klapperende windjacks schieten verkleumde wielrenners links langs mij heen. Tering wat gaan die lekker hard zeg! Ik donder bijna van m’n fiets, mijn snelheid ligt onder de 10km/u. Dit is niks, probeer toch maar even een klein tandje erbij. “Vaart is alles” zou de zeiler zeggen! Het wordt steeds mooier om mij heen en na een dipje zie ik het mooie weer van de rit. De zon is mooi opgekomen, het is een prachtige dag! Voor mij zie ik de eerste lopers, die dus eigenlijk de laatste lopers zijn. ‘Goedemorgen dames’ groet ik vriendelijk, en ik wordt zeer vriendelijk terug gegroet. Kijk da’s leuk, dat ga ik bij iedereen doen die ik voorbij ga. De uitzichten worden steeds mooier en ik kom steeds meer lopers voorbij. ‘Niet vergeten te genieten he!’ roep ik overmoedig tegen een wat zuur kijkend stel. Weer een eindje verderop een vrouw met vrolijk aan de riem trekkende hond, die heeft er ook zin in! Ondertussen blijven er maar fietsers naar beneden komen. Shittt dat wil ik niet! Ik wil dat ze doorfietsen naar de andere kant! Na 13,5 km komt er weer even een stukje van 2% oh my God, dit is even genieten zeg!  Drinken! Je moet wel blijven drinken! Ik had mij voorgenomen elke 3 km een paar slokjes maar met 9% of meer heb je wel even wat anders aan je hoofd. Heel je ademhaling in de war, dus dan maar niet. De temperatuur zakt naarmate ik hoger kom, nu op 1400 meter is het nog maar 7 graden en ik zweet echt als een otter! De druppels zweet zakken door mijn wenkbrauwen heen in mijn ogen, gauw bril af en vegen, die zoute zweetdruppels prikken als een dolle. Heb laatst ontdekt dat ik mijn bril ondersteboven in mijn helm kan steken en dan valt ie er niet uit. Bergop heb ik m toch niet nodig om insect aanvaringen te voorkomen. Deze kant van de berg is de koude noordwest kant, lang in de schaduw maar dat is aan mijn zweten niet te merken, godsamme, ik verlies veel vocht. Toch meer drinken! Op vijftien kilometer komt er nog een gemeen stuk van rond de 11%, daarna vlakt het even af naar ongeveer 5 en vanaf 17,5km is het gemiddeld rond de 8% naar de top. Mijn hoogtemeter staat al op 1600 meter, wow nog maar 311 meter omhoog! Het is hier prachtig, ik zie geen fietsers meer naar beneden komen dus de top moet open zijn! En ineens is ie daar dan, l 'Observatoire komt in zicht, het blijft ploeteren maar die stomme witte toren met die rode ring erop werkt als een soort magneet. Nog even en dan ben ik er gewoon, keurig zoals ik mij had voorgenomen. Voor Els, doorploeteren, zonder een voetje aan de vloer. Geen gelul, “buik in, billen aanspannen” riep ze altijd tegen mij als ik weer eens ‘te krom’ stond als zoon van een Fysiotherapeute. Jezus wat heb ik dat vaak te horen gekregen... Mam, ik lig nu even krom over m’n stuur, is dat ook goed? 

En ja, daar was ie dan, de laatste bocht, en verdomme, wat afgezaagd maar, verdomme, wat kicken! Ze draaien knetterhard ‘We are the Champions’ van Queen voor me. Ik ben boven! Ik ben boven en wordt toegejuicht door twee dansende dames in pluche pakken met toeters, bellen en van die cheerleader pompoenen, gekker moet t niet worden.

Ik maak foto’s, check mijn tijd, huh! Zie ik dat goed? Het is net half tien geweest, ik heb de eerste 21kilometer gereden in één uur en drie-en-vijftig minuten! Dat had ik niet verwacht. Ik dacht hiervoor minimaal twee uur nodig te hebben. Gauw ff op de sms naar kids en Bien. Natuurlijk even de souvenirshop in voor mijn stempel van de ‘Sommet’. Ondertussen is het hier heerlijk warm bovenop die berg. Het lijkt wel wintersport! Uit de wind in de zon, ik sta echt even lekker op te warmen! Ik informeer bij de bevoorrading naar de situatie in Bedoin qua organisatie. ‘Die is er niet’ meld de man mij. Het is afgelast, je mag alleen tussen Malaucene en de top heen en weer… ehhhh ja, daag! Dat dacht ik niet! Naar Bedoin is de zuidkant van de berg, ik ga de warmte in, en niet terug naar die kille kant. De man hoort mij al niet meer. Ik sms Bien dat zij maar naar Bedoin moet komen omdat ik nu die kant op ga, en dan zelf m’n rugzak meeneem naar beneden (maar die niet mee omhoog wil zeulen). Ze sms’t direct terug, ‘ben je er nog?’ ‘ik ook namelijk’! Ik draai me om en daar komt ze aan, grote lach, armen wijd, dikke kus. Wat heerlijk, te gek, dat voelt goed, Bien is er ook bij! Samen genieten we van deze eerste mijlpaal en van het ongelofelijk mooie uitzicht. 

Omdat Bien hier nu toch is besluit ik nog even lekker door te warmen hier in de zon. De afdaling zal ijzigkoud zijn, niet trappen en wel boven de 50km/u bij een graad of zeven, acht is een goed recept voor een aardige windchill...

end of part one...

Nog 13 uur...

Vandaag was mijn rustdag. Plan was om maximaal 20 km te fietsen, om 14:00uur wilde ik in het Basecamp zijn van de organisatie van Ven2-4Cancer. Maar we wilden ook nog wat zien van de omgeving. Gisteren een ongelofelijk mooie rit gemaakt van 55km door de Gorges de la Nesque. Oh my, wat is het daar waaaanzinnig mooi! Op zich weinig spectaculair klimwerk maar dat werd ruim goed gemaakt door de oogverblindende schoonheid van de omgeving. 

Enorm genieten daar (klik op de foto voor een groter exemplaar). Na een mooie geleidelijke klim die nooit steiler was dan 5 of 6 procent, gemiddeld slechts 3. Hele stukken leken op 'fietsen in de Hoeksewaard maar dan met een absoluut Gorgeous view!!

Vandaag dus de rustdag. Fiets in de auto naar Baumes les Venise, ook hier weer ongelofelijk mooie landschappen en vergezichten. We willen hier zeker nog eens terugkomen. In Baumes een Ceasar salad gegeten en daar kwamen we in gesprek met een eenzame fietser uit Friesland. Hij was onderweg naar Zuid Portugal. Had een sebattical van 3 maanden. Mooie verhalen maar daardoor vergasten we de tijd. Dus met auto weer een stukje terug naar Suzette. Daar ingeklikt en trappen maar. Het was een absoluut kippeneindje, achteraf slechts een km of 8, maar goed, net even een lekker stukkie klimmen en een pracht afdaling. Gelijk door naar het Basecamp Ven2-4Cancer, en daar werd de fotograaf 'op de foto gezet. En omdat ik geen team heb, dus gezellig met m'n fiets erop... ;-)

Hierna volgde nog een briefing over veiligheid, en ook niet onbelangrijk over 'het geld'. Er werd ons verzekerd dat bij Ven2-4Cancer echt niets aan de strijkstok blijft hangen. Alleen maar vrijwilligers, niemand op een payroll, er is geen payroll. Alleen mobilofoons, mobiele toiletten en de kleding zijn betaald uit de 125 EUR inschrijfgeld die elke deelnemer heeft voldaan. Al het sponsorgeld gaat 1 op 1 door naar onderzoek voor/tegen kanker. De enige link die zij hebben met 'Inspire2live' was de inbreng van het concept en er zit 1 persoon (van de totaal 9) in het bestuur, ze stellen nu zelf deze functie ter discussie, en stappen er mogelijk uit. Dat gaf een goed gevoel.  Hierna drie goede maar toch altijd emotionele praatjes van drie deelnemers en daarna 'de groepsfoto'... Dat ging ook heel apart. Iedereen op een grasveld, fotografe op een zeer wiebelige ladder en dan maar hopen dat iedereen erop staat. Spannend. Hier een foto van de achterkant.

En nu is het nog 13 uur tot de start.

Ik ga nu nog 1x 'koolhydraten stapelen' , wederom pasta met kip en pesto, lekker. Volgende week ff geen pasta!! Oh ja, en hierbij ook nog even mijn startnummer in de 'afteller' (kwam toevallig zo uit, haha!). 359.

En ja! de sponsorpot groeit ook nog steeds het is ongelofelijk! Hij staat nu op 1.659,50!  Mede namens familie Donker, Marcel van de Neut & Nicole Guidotti en Arthur en Nicolette Dijkstra. Helemaal top!

Ik voel me goed, denk dat ik gedaan heb wat ik moest/kon doen ter voorbereiding en ik ga ervoor!

Parcoursverkenning

Gisteren moest het er maar van komen. De Ventoux op naar de top, maar dan wel via de ‘watjes’ kant, vanuit Sault. Fiets in de auto en in fietspak op de bijrijders stoel. Bien aan t roer en zonder eerst even goed op t kaartje gekeken te hebben stuurde ik haar over de Col de la Madeleine (leuk, kon ze mijn eerste ritje ook zien) richting Bedoin. Prachtige route, wat een mooie omgeving is dit toch. In Bedoin kwamen we tot de conclusie dat de kortste en snelste route naar Sault vanuit hier ‘gewoon’ over de Mont Ventoux liep! Ahem… nou ja, oke dan… mooie parcoursverkenning. Gelijk de D974 op dan maar, 21km richting top, maar voor Sault kan je bij Chalet Reynard, 6 km voor de top scherp rechtsaf de afdaling in naar Sault. Snel Bedoin uit en na de overal beschreven bocht bij St.-Esteve begint het echte klimwerk, ongeveer tien kilometer lang stijgingsprecentages tussen 9 en 11%! De automaat van de Passat schakelde vlotjes terug naar een lagere versnelling om rond de 3000 toeren het ‘bos’ in te schieten. Wow, het is hier serieus klimmen, maar toch heel anders dan ik mij had voorgesteld. Ik weet niet waarom maar uit alle verhalen die ik gelezen heb, had ik een beeld van een eindeloos recht omhoog lopend stuk asfalt tussen de bomen door, zeer onvriendelijk. Maar het ziet er eigenlijk veel mooier uit dan dat. De weg slingert prachtig door de naaldbossen heen en ziet er veel vriendelijker uit. Of ie ook vriendelijker is, nee, vast niet, het blijft een tyfuseind met veel te veel procent… Nou ja, we gaan het meemaken vrijdag. Bij Reynard aangekomen rechtaf naar Sault. En hier zijn de uitzichten echt fenomenaal!

Het asfalt is recent vervangen want er ligt een prachtig antracietkleurige loper over de Ventoux, zonder kuilen scheuren etc. De weg naar Sault valt me vanuit de auto dan weer tegen! Lang en toch ook ‘een eind vallen’. Vlak voor Sault gaat de laatste kilometer weer omhoog naar het dorpje. Daar snel m’n fiets eruit, even rondkijken ter orientatie, Bien een kus en in de pedalen. “Reken maar op 2 uur fietsen voordat ik boven ben schat”, als jij op me wacht bij Reynard in de zon dan zie je je daar wel voegde ik er nog aan toe. De hobbel af het dal in tussen Sault en de Ventoux. daar begint de 26km lange klim. De eerste 8 kilometer vielen me zwaar! Sjesus Harm, wat is dat nou? De teller geeft stijgingsprecentages van 4-5%, lulhannes, dat kan je makkelijk, de Heinenoord is stijler! Gelukkig na de eerste acht km kwam ik in een goede cadans en had ik mijn ademhaling in het goede ritme. Met een cadans van 75 kan ik precies 2x achter elkaar inademen en 4x uit, zo gaat ie lekker. De snelheid ligt tussen de 12 en 16km/u, ook goed, en eigenlijk onbelangrijk. Na 14 kilometer gaat alles ineens bijna vanzelf, het lijkt wel of het vlakker wordt wat wel en niet bevestigd wordt door m’n metertje. Snelheid omhoog maar stijgingspercentages variëren nog tussen 3 en 5%. Ik ben inmiddels al een man of drie voorbij gefietst en voor mij zie ik een man fietsen met een Ven2-4Cancer shirt van vorig jaar. Als ik hem voorbij fiets groet ik hem hartelijk en roep hem nog toe dat ik vrijdag ook meedoe, hij roept nog iets terug maar ik ben al weer te druk met mijn ademhaling. De kilometers tikken aardig weg op mijn teller en dat geeft altijd moed. Ik passeer het pointe de vue en weet dat het daarna niet meer zo heel lang is tot Reynard. Zodra ik de laatste bocht naar rechts neem zie ik daar ineens weer die lange vinger staan op de top. Gauw een fotootje en dan de laatste meters naar Chalet Reynard. Op het moment dat ik mijn voet uitklik hoor ik een toeter achter mij, Bien, komt net aanrijden! Wat een timing! Ik heb het sneller gereden dan gedacht en Bien is ook verbaasd over mijn snelheid. Eén uur en drie minuten, keurig, gemiddeld net boven de 17 km/u. We drinken samen een lekkere bak koffie op het terras en genieten van het uitzicht. Het is alleen toch best koud, en ik heb geen jack met mouwen bij me. Omhoog is dat nog geen probleem maar straks in de afdaling bevries je... Natuurlijk zijn ze daarop voorbereid hier, 6 km onder de top. Er is allerlei fietskledij te koop en ik zoek een mooi Knalrood Mont Ventoux 1912m jack in ‘Chalet Reynard’ uitvoering uit. Heb ik 2 vliegen in 1 klap, een mooie variant op mijn gele kanarie jack én een te gek souvenir. Bien koopt het ‘D974 kilometerpaaltje’ in sleutelhanger uitvoering en ik ga weer in de pedalen. Nu komt het zware stuk!  Vol goede moed gaat het omhoog, gelijk al vrij stijl, na de eerste bocht zit je echt gelijk in het beruchte maanlandschap. Pfoeh, wat overweldigend is dat! Ondertussen zie ik op mijn metertje de percentages schommelen tussen de 7, 9, 10%. Ik kan mijn snelheid wel mooi boven de 10 km/u houden, mijn hartslag moet ik ook een beetje in de gaten houden maar die is oke, zolang die niet te ver boven de 170 gaat houd ik het nog wel even vol.De hoogtemeter geeft elke overwonnen hoogtemeter prachtig aan. De wind is hier ook inmiddels goed voelbaar en draait hier wat met de weg mee lijkt wel. Het Observatorium komt steeds dichterbij mijn benen worden steeds zwaarder en m’n snelheid zakt naar net onder de 10. Ik schakel naar mijn lichtste verzet, 30 tandjes dat geeft even verlichting maar is eigenlijk net te licht, want ik wil niet nog langzamer. Even staan, terug naar 27 tandjes en dan weer zitten, ik zit weer op 10km/u. Dan kom ik langs het monument van Tommie Simpson, ik stop niet, kijk en zeg hey Tom en trap door. Vlak voor de top is er nog een gemene bocht naar rechts met 11%, Bien staat me daar alweer op te wachten, ik schakel nog een keer terug naar 30T maak wat vaart, ga staan, schakel op naar 27T en knal naar boven. Ik ben er! Shittt, ik ben er, wat een onwijs uitzicht heb je hier en shitt ik ben er! Helemaal te gek, wat een gave rit! Over de totale 26 km heb ik 1 uur en 39 minuten gedaan. Vanaf Reynard in 36 minuten naar de top. Tijd voor Foto’s.

Na 5 minuten samen genieten van deze plek & deze tocht begint het echt te koud te worden dus ik rits m’n nieuwe jack tot bovenaan dicht en ga het laatste deel van het parcours verkennen: De afdaling naar Malaucene. Direct bij de eerste bocht krijg ik al een loeier van een windvlaag voor m’n kiezen. Oke, Broekie, je bent gewaarschuwd, stuur goed vasthouden! Al snel schiet de snelheidsmeter omhoog. Ik denk dat Bien moeite heeft om mij bij te houden. De bochten zijn lang en overzichtelijk dus de snelheid kan flink oplopen. Voor ik het in de gaten heb zit ik al rond de 60 km/u. Een eindje verderop loopt ie op tot ergens rond de 74 als ik heel snel even check. Het wegdek is super dus het kan ook. De scherpere bochten staan goed aangegeven dus op tijd in de remmen. Voordat ik het weet sta ik bij Liotard, alles is hier dicht. Wel snel even een foto en even wachten op Bien. Daarna weer gezamenlijk naar beneden, Bien rijdt achter me en ik vraag me af of ze dit leuk vindt om te zien. M’n meter schiet weer dik over de 70 en ik vind het echt mooi! Gelukkig komt er na 26 minuten een einde aan de afdaling, ik strek m’n rug even en fiets door het dorp naar onze blokhut. Wow wat een mooie tocht. Alle kanten gezien en twee kanten op de fiets bereden. Sault is de slappe kant… ja… het gaat zwaar worden vrijdag, dat weet ik zeker.

Het gaat gebeuren!

Nog 4 nachten, 3 dagen dan is het zover… Inmiddels zijn Bieneke en ik aangekomen in Malaucene. Onderweg tropische stormen met ongelofelijke hoosbuien, donder en bliksem trotserend, gelukkig is het weersvooruitzicht voor komende week een stuk beter.

Onze al in januari gehuurde blokhut op Camping le Bosquet staat op een zeer idyllisch plekje! Direct om de hoek staan ze met z’n achten in zo’n efficiënt rijtje, maar die van ons staat geheel solitair, aan het einde van een ‘bergpad’. Dat bergpad is onze voortuin en oprijlaan, én we hebben een splinternieuw exemplaar! In het verleden hebben we dat ook wel eens anders meegemaakt in Zuid Frankrijk. Vanaf onze veranda zien we natuurlijk de Ventoux continue uitdagend lonken, het loeder… In heel het dorp geen 3G dus rustig op de iPhone, wel Wifi bij het zwembad waar het overigens geen straf is om te ‘moeten’ zitten. Ook hier weer die Ventoux vol in beeld. Het is hier buitengewoon mooi, en oh my god...bikers heaven!  Vanochtend eerst maar even, na een overigens koude nacht, samen Malaucene in en tja, je ziet hier echt alleen maar fietsers! De lokale fietsenmaker verhuurt hier carbon Pinarello’s!! Wa zeggie? Ja, uitsluitend carbon Pinarello’s, een hele rij in alle framematen op de stoep in een fietsenrek, ik bedoel maar. De winkel lijkt wel een loopse teef, alleen maar kwijlende mannen in futuristische fiets-outfit voor de deur ronddrentelend, soms even naar binnen, kijken, voelen, een beetje naar elkaar lachen, en dan weer door, mooi gezicht.

Vandaag stond een eerste kennismaking met de directe omgeving in de planning. Simpele rit, vanuit Malaucene naar Bedoin, over de Col de la Madelène (Sommet 448m) en weer terug. De temperatuur was al opgelopen naar een zeer comfortabele drie-vierentwintig graden. Na een Frans Nederlandse lunch, pain Campailette met gezouten boter, kaas en een flinke plak Cour de Boeuff en oké een kapje met pindakaas toe moest het er dan maar eens van komen. Fietspak aan en in de pedalen. Bien in de zon aan het zwembad en meneer op z’n Wilier het avontuur tegemoet. Malaucene is een prachtig klein dorpje met een mooi fort in het midden hoog boven het dorpje uitstekend. Prachtige oude platanen langs de vervuilde okerkleurige huisjes. Een heerlijk sfeertje hangt hier. Op naar Bedoin, rechtsaf het dorp uit de D19 op. Gelijk terugschakelen want je maakt direct kennis met 5 graden omhoog. Mooi, omhoog, daar kwam ik hier voor. Al vrij snel zakt het stijgingspercentage onder de vijf en even later gaat het alweer naar beneden, ook lekker. De weg slingert hier prachtig rond de voet van de Mont Ventoux, mooie vergezichten over lavendelvelden en ik merk dat ik naar de zuidzijde van de berg fiets, de temperatuur loopt aangenaam op. Ook gaat de weg weer omhoog en na een flink aantal bochten zie ik m daar ineens! Er gaat een soort schok door mij heen: ‘l Observatoire! hoor ik mijzelf zeggen. Ineens is ie daar, hoog boven de pijnbomen uit steekt ie z’n middelvinger op naar me. Vanuit Malaucene is dit baken voor al die idioten op de fiets niet zichtbaar, maar vanaf de zuidkant is dit weerstation wel duidelijk in beeld. Weer een paar bochten verder passeer ik het bordje ‘Col de la Madelène - Sommet 448m’, ah mooi, over de top heen dus en vrij snel daarna ligt ie vol in de zon te bakken, de Mont Ventoux, vol in beeld, inclusief z’n kale kop met die naald erop. In de remmen, tijd voor n fotootje.

Even genieten van het uitzicht en dan weer door. Een prachtige lange afdaling, mooie bochten en met een gang van rond de 50 km/u zoeft het naar beneden. Onderweg zie ik een paar groepen wielrenners inclusief volgbusje omhoog ploeteren, straks ben ik ook aan de beurt. Eigenlijk sneller dan verwacht sta ik in Bedoin, bij de fontein. Ook hier weer erg veel fietsers en auto’s met fietsen rijden hier af en aan. Veel Nederlanders ook! Een mueslireepje etend aanschouw ik dit mooie toneelstukje waarvan ik zelf ook deel uitmaak. Lachen hoor, ik heb het naar m’n zin hier. Nog even een foto van m’n fiets bij de wegwijzers. Bewust nog ff de andere kant op wijzend, morgen wil ik via Sault wél naar de top, maar nu nog even niet.
De terugtocht is meer klimwerk maar het is een prachtige rit. Ik kan het tempo er best lekker inhouden, haal wat ander fietsers in en dat voelt altijd goed. Na een klein uurtje sta ik weer bij het zwembad op de camping, 26,6 kilometer gefietst. Morgen ga ik voor de eerste serieuze aanval!

De sponsorpot gaat fantastisch, begint eigenlijk wat te overstromen lijkt wel! Er komen nog steeds bedragen binnen en die liegen er niet om!   De meter staat sinds vanavond op 1.569,50 Euro!!! Dit is exclusief de toezegging van een anonieme sponsor, die gaat voor 50,- per klim. In aanvulling op mijn laatste opsomming van sponsors hier de overige gulle gevers: Volker Wytzes, Max & Marieke Visser, Karel Paasschens, Joram Raaijmaakers, Peter Koper, Johan van den Neste, Michel Flier, Suzanne & Mickael Hansen en Toetie Loevendie! Ook krijg ik hartverwarmende wensen per mail, sms en post! Ik ga ervoor, jullie geven mij vleugels!

 

Tien dagen ...

Tien maanden vliegen voorbij, het hoogtepunt nadert. Naarmate de teller verder afloopt, loopt de spanning nu wel wat op!  
Niet dat ik bang ben de top niet te halen, dat gaat gewoon lukken! Ik ben in topconditie, zit keurig op mijn streefgewicht van 75kg en heb in de afgelopen Tien Maanden ruim 4.000 kilometer gefietst! Dat fietsen lukt me wel... De spanning zit meer op het emotionele vlak, pfoeh, daar hoor je mij nooit over, maar vorige week merkte ik het ineens.

Toeval bestaat niet ,ik heb het al erg vaak gezegd hier in dit blog, maar vorige week maandag 26 augustus was ik op de begrafenis van de vader van een goede vriend van mij. Het was in een prachtig kerkje één dorp verderop, schitterend zomerweer en omdat ik in deze omgeving ben opgegroeid zat dit kerkje vol met bekenden. Veel mensen van de generatie van mijn ouders, veel mensen ook die mijn ouders nog goed gekend hebben... en het was dus 26 augustus.

Op donderdag 26 augustus 1976 parkeerde ik mijn 'brugpieper-fiets-met-veel-te-dikke-schooltas' thuis in de schuur na dag 4 op de grote middelbare school... Om daarna binnen te horen dat mijn vader die ochtend in zijn auto van achteren was aangereden, wachtend voor een rood stoplicht in Rotterdam.  Hij had de klap niet overleefd... wow, dat is een raar bericht voor een jochie van twaalf.

Nu zat ik dus precies 37 jaar later in een prachtig kerkje tussen een grote hoeveelheid bekenden uit die tijd en dacht aan mijn eigen vader en moeder... Ik denk steeds vaker aan mijn vader en moeder, dat heeft vooral te maken met deze fiets actie van mij natuurlijk  en met dit blog. Schrijven helpt. Het is ook leuk, je probeert je gedachten op een aardige manier neer te pennen en als mijn vader en moeder daarin voorbij komen dan is dat alleen maar goed. Op de fiets heb je ook alle tijd om lekker na te denken over dingen, dat maakt fietsen in je eentje ook wel lekker. Gewoon even niets aan je kop, alleen maar die fiets, asfalt, een mooi landschap, de wind en je eigen hartslag. Heerlijk. Nou ja, die zomerdag van vorige week mondde uit in een alleraardigst soort reunie met oude bekenden. Dat is dan ook het enige dat begrafenissen op een rare manier toch 'leuk' maakt. Het is toch altijd weer even een flash back naar andere tijden.

Mijn bedelmail heeft ook zijn vruchten afgeworpen en er komt nog steeds geld bij. De teller staat nu al op € 1.259,50! Helemaal fantastisch natuurlijk! Maar eind vorige week en dit weekeinde kwam er wel een raar bijsmaakje aan. Het 'fietsen voor het goede doel', en dan met name de Alpe 'd Huzes heeft al een aardige knak gekregen. Die strijkstok blijkt toch wat kleveriger dan ons is voorgehouden. Ven2-4Cancer is een ander evenement met andere organisatoren, maar het opereert wél onder dezelfde 'overkoepelende organisatie van Inspire2live'... En die organisatie is nu toch ook flink in opspraak, er blijkt als ik het onderzoek van Nieuwsuur moet geloven, vooral geld uit gegeven aan managementfees en nauwelijks aan onderzoek om zoals zij zelf claimen 'kanker voor 2020 te veranderen in een chronische ziekte'...

Wat ik hiermee moet op dit moment weet ik nog niet. Natuurlijk houd ik het scherp in de gaten en wordt het sponsorgeld door mij pas overgemaakt als ik zeker weet dat het goed terecht komt. De organisatoren van Ven2-4Cancer zullen hier ongetwijfeld ook meer duidelijkheid in (moeten) geven. Wel jammer dat zelfs in dit soort organisaties dus toch het geld weer te aantrekkelijk blijkt. Natuurlijk begrijp ik dat elke organisatie overheadkosten heeft en dat dat niet vanzelfsprekend uit eigen zak betaald wordt. Maar als je staat voor een absoluut 100% anti-strijkstok beleid dan moet je met je handen van het bij elkaar gefietste geld afblijven als dat een ander doel heeft! Het bestuur van Inspire2live heeft nu aangekondigd af te zullen treden, zonder daarmee schuld te bekennen. Tja... alsof we daar wat mee opschieten. Lastig, wordt ongetwijfeld vervolgd...

Grenzen verleggen! De sponsor-pot!

Eind vorige week heb ik een mooie 'bedelmail' naar mijn familie en vrienden verzonden... Ik ben een slechte als het aankomt op 'hulp' vragen aan anderen, ben tenslotte al vanaf jonge leeftijd gewend om alles 'gewoon zelf te doen', ik weet niet beter. Maar goed, na eerst wat aarzeling dan toch maar een verhaal in elkaar gezet met uiteindelijk de vraag aan mijn vrienden en familie om toch vooral ook een duit in het zakje te doen... dit was niet zonder resultaat! 

Op de fiets heb ik inmiddels geleerd om mijn grenzen te verleggen, je wilt steeds harder, langer, hoger. Met die mail, de schroom overwonnen om je hand op te houden. Mijn doel was een opbrengst van 1.000 Euro. Welnu, de meter loopt nog steeds, er komt nog steeds geld bij maar ik ben toch apetrots op de opbrengst tot nu toe: Hier komt ie... € 1.118,50 !!  ELFHONDERDACHTTIEN EURO VIJFTIG!

 TOP! Hiermee kan ik bergen verzetten! Op deze plaats wil ik de gulle gevers nogmaals van harte bedanken. In willekeurige volgorde: Caat Kookt, de Fotovakschool, Tornante Trainingen, Tafel 137 Steenbergen, Joke Dijkstra, Frans Spruit, Noor en Tom Been, Liesbeth en Harry van Wagenberg, Dido en Rob de Beer, Mayke en Willem Schopman, Annette van Herwijnen, Erica en Jeppe Teensma, en Tante Claar!

Als je nou denkt, hé! Daar hoor ik toch ook tussen te staan?? Dan kan dat heel eenvoudig: Maak je gift over naar mijn bankrekening 1943.55.888 ovv sponsoring-Ven24Cancer! 

Terugkomend op het grenzen verleggen; ik ben nu nog slechts 181,50 verwijderd van een mooi rond bedrag van 1.300 euro! Dat moet in de komende 14 dagen toch haalbaar zijn ;-)

 

 

Géants des Ardennes

De email met mijn startnummer lezend sloeg de schrik mij enigszins om het hart… 11437  !?!  Het zal toch niet waar zijn dat ik straks met meer dan elfduizend fietsfanaten door de Ardennen slinger? Aan mijn fietsvrienden lag het niet, die bleven thuis of waren nog op vakantie… 

Les Géants des Ardennes, een tocht van 157km of 76km door, jawel, de Ardennen met de startplaats nét ten zuidwesten van de stad Luik, in Angleur. Natuurlijk had ik gekozen voor de lange tocht met in totaal 13 hellingen waaronder de Côte de Stoumont, de Côte du Vieux Fourneau en Côte de Strivay. Goed voor in totaal 2441 hoogtemeters. Ook een passage over Baraque de Fraiture, met zijn 651 meter de derde hoogste top van België en een aanloop van 15km lang, lag op dit traject. Omdat de starttijd zondagochtend vanaf 07:00u was leek het mij handiger om bij mijn grote zeilvriend Max in Sittard te slapen. Natuurlijk kon dat, Max had het weekeinde hiervoor nog bij ons gelogeerd omdat wij samen zeilwedstrijden hadden in zijn 16m2 op de Nieuwkoopse Plassen. Een mooi zeilweekeind waar wij overigens na zes wedstrijden met de eerste prijs naar huis mochten! Na een gezellige avond bij de buitenhaard ging 's morgens om 06:00u de wekker en zat ik een half uurtje later in fietskledij in de auto. Dit evenement was net als Luik-Bastenaken-Luik weer georganiseerd door Bpost bank en laat die Belgen maar een fietsevenement organiseren! Alles perfect verzorgd, van parkeervoorzieningen tot inschrijfbalie, bewegwijzering, verkeersregelaars op drukke punten, bevoorrading onderweg, technische ondersteuning door Mavic, kleedruimte, douches en massage, alles! En dat voor één tientje! Op het parkeerterrein zag ik al wel dat er zeker geen elfduizend m/v deze rit ging rijden, daarvoor was het te rustig. Melden bij de inschrijfbalie, stuurnummer aan de fiets, meters op nul en gaan. Bij de start nog een complementary Dextro'tje voor onder de tong, laat die reuzen maar komen!

De weersvoorspelling was niet best, vooral veel buien, temperatuur wel lekker zo rond de 23 graden, en het zag er ook zeer dreigend uit om mij heen. Toch koel gekleed in wielerbroek, ondershirt met lange mouwen en in mijn fietsshirt de regen 'kanarie' om te voorkomen dat ik al direct bij de eerste bui doorweekt en koud zou worden. Maar die eerste bui viel voor mij pas toen ik aan de laatste vijf kilometer begon! Wel veel over natte wegen gereden maar de regen was mij de hele rit gelukkig voor! Op die laatste vijf km na dan, doorweekt kwam ik over de finish in de stromende regen, de kanarie nog steeds in mijn zak, want het was wel lekker even zo'n goede douche van moeder natuur! 

Achteraf blijken er ongeveer 2300 deelnemers geweest te zijn. Dat was goed te merken, ik heb kilometers lang helemaal alleen door het prachtige Ardenner landschap gereden. Er was even zelfs een moment waarop ik al zo lang niemand voor en niemand achter mij zag dat ik mij zwaar begon af te vragen of ik niet ergens een pijltje had gemist! Gelukkig werd die twijfel twee bochten verderop weggenomen door een bordje in de berm. Het voordeel van zo'n tocht fietsen in je eentje, is dat je echt alles in je eigen tempo fietst, je hoeft nergens te wachten op achtergebleven vrienden tijdens een klim, of omgekeerd, er staat niemand op jou te wachten bovenaan totdat jij ook eindelijk eens bovenkomt. Maar gezellig is het niet! Onderweg fiets je mensen voorbij, alleen een knikje met het hoofd, of je wordt ingehaald door een 'ploeg' die in moordend tempo elkaar opjutten. Achteraansluiten bij zo'n ploeg wordt niet altijd gewaardeerd, er wordt al snel wat verwijtend achterom gekeken naar deze 'profiteur'... Toch vond ik na de 2e bevoorrading een leuk ploegje van vier jonge Belgen, een tuindeuren fabrikant als sponsor, die qua tempo net ietsje sneller reden dan ik individueel. Ik nam de gok, en haakte aan. Ze reden zoals een ploeg moet rijden, keurig achter elkaar met elke twee kilometer een nieuwe kopman. Nummer 1 zakt af naar plaats 4, nr.2 wordt kopman en zo draaien ze twee km op kop, dan zes in de slipstream. Na een kilometer of tien vond ik eigenlijk dat ik niet nog langer achteraan kon blijven fietsen, ik draaide niet mee in hun rondje en dus versnelde ik wat en ging op kop rijden. Dat werd door deze jonge honden gewaardeerd en ik werd keurig na 2km op kop afgewisseld door nummer 2 en vanaf dat moment draaide ik in hun team mee. Grappig moment, nét toen we een sportfotograaf tegemoet fietste  reed ik, de grijze man, voorop! Niet alleen ik maar ook 'mijn team' moest daar wel om lachen! Na de laatste bevoorradingspost was ik mijn team kwijt, later zag ik dat ze opgesplitst waren want ik passeerde twee mannen die 'los' fietsten, en in een afdaling zag ik de voorste twee een bocht lager rijden. 

De finish naderde, nog slechts drie van de dertien Cols of Côte's te gaan. Het was een kwestie van aftellen. Op 146,1 km begon de één na laatste Col, of eigenlijk de laatste, want de Côte de 'l Hôpital was feitelijk niet veel meer dan een wat lange oprit naar een Ziekenhuis. Côte de Strivay was wel echt... wat een gemeen kreng! Als je nog energie had dan kon je die in deze 2800meter lange klim goed kwijt! Het steilste stuk 15%, pfff, nu begrijp ik waarom ze als laatste grap die oprit naar het ziekenhuis in de route hadden opgenomen! Maar goed, natuurlijk kwam ik keurig boven, daar aangekomen begon het zacht te miezeren. Onderweg ben ik dit keer slechts drie keer gestopt, bij de drie bevoorradingsposten... én een vierde keer, bovenaan Strivay, the bitch! Zoals gezegd, de laatste kilometers werd ik getracteerd op een douche, ik vond het heerlijk. Mijn teller stopte op 158,21 km, gereden in 6uur 10minuten en 56 seconden.Blij met mijn snelle tijd kocht ik, direct na de finish een heerlijke puntzak vlaamse frieten met een goeie klodder mayonnaise, begeleid door een koud glas Leffe!

Dertien

Vandaag is het dertien Augustus, nog precies 1 maand tot D-day! Het begint spannender te worden nu. Spannend was ook de post uit Frankrijk die ik dit weekeinde ontving!

Ik heb twee weken geleden de stoute schoenen aangetrokken en besloten dat ik een gooi ga doen naar toelating tot de Club des Cinglés du Mont Ventoux! Deze Club is redelijk exclusief, noem het toevallig of niet, opgericht in 1988 (*). De deuren gaan pas voor je open als je op één dag de Mont Ventoux van alle drie de kanten hebt beklommen! Tot nu toe zijn er slechts 5316 'leden'. Het is ook geen kattepis, want als je vanuit Malaucene, Bedoin, en Sault drie keer naar de top van de Ventoux bent gereden heb je naast 136 kilometer over het wegdek, ook  4443 hoogtemeters gemaakt! Het moge duidelijk zijn waarom het ledenaantal na vijfentwintig jaar nog 'slechts' op 5316 staat. Je moet écht GEK zijn om dit op één dag te willen. Misschien ben ik hiermee nu echt overmoedig, maar volgens mij is dat één van de eigenschappen van een malloot ;-)  (*Toeval bestaat niet, HAL158 bestaat dit jaar ook 25 jaar, deze maand om precies te zijn, oprichtingsdatum 02-08-1988).

Maar goed, nog dertig dagen en dan ga ik keurig volgens plan twee keer die berg op. Starten in Malaucene, na de top omlaag naar Bedoin, en daar dus weer omhoog naar de top. Zoals in mijn motivatie reeds gemeld. Daarna heb ik het over een eventuele 3e keer waarbij niets moet en alles mag. Volgens de regeltjes van Ven2-4Cancer zou ik na Bedoin-top, weer naar Malaucene moeten. Sault zit niet in het routeplan. Dat zal met organisatie en bevoorrading te maken hebben. Hier wijk ik dus af van de georganiseerde rit want ik ga -als ik het nog zie zitten- dan afdalen naar Sault. Vanuit Sault weer omhoog, dit wordt de beklimming voor 'watjes' genoemd, en dan uiteindelijk weer terug naar Malaucene. Klaar! Dan heb ik én gereden voor het goede doel, Ven2-4Cancer, én ook nog een 'klein extraatje' voor mijzelf. Mijn bekroning is dan toelating tot de Club... ik lijk wel gek!   8-)

Vandaag, 13 Augustus, leek het mij mooi om een nieuwe route uit te proberen. In de Hoeksewaard rij je vaak en vooral in Oost-Westelijke richtingen, ik wilde eens Noord-Zuid 'doen'. Zo gezegd zo gedaan, vanuit Mijnsheerenland naar Numansdorp, over de Haringvlietbrug Brabant in via Dinteloord naar Steenbergen. Door Steenbergen en 'de Heen' (Herinneringen ophalend aan mijn Ronde Tafeltijd bij Rt137 Steenbergen). Vervolgens over de brug, Zeeland in naar Tholen, over de Krammersluizen waar ik heel vaak doorheen gevaren ben maar nog nooit overheen gefietst, om daarna rechtsaf te buigen richting Oude Tonge. Na Oude Tonge komt de Haringvlietbrug dan weer in beeld en tikte ik thuis weer aan na iets meer dan 3 uur fietsen. 93,7 km met een gemiddelde snelheid van 29,9 km/u. Rit langer dan ik zelf had verwacht en ik moet toegeven, de laatste kilometers zaten wel flink in de benen. Maar toch wel weer een erg mooie rit, door drie provincies en met een heerlijke harde Hollandse westenwind!

Komend weekeinde ga ik als ultieme laatste trainingsrit met hoogtemeters(!!) de Géants des Ardennes rijden! De langste variant, 157 kilometer met totaal ca. 2441 hoogtemeters en geloof het of niet, DERTIEN cols!  Ik heb het al vaker gemeld, toeval bestaat niet... Dit is een flinke rit die minstens zo zwaar zal zijn als Luik-Bastenaken-Luik die ik dit voorjaar reed. Het wordt afzien, maar inmiddels heb ik dit jaar al zo'n 3500km op mijn Wilier gefietst én ben ik inmiddels bijna op mijn streefgewicht voor de Ventoux, nog ongeveer anderhalve kilo eraf en ik zit op de 75kg. LBL reed ik nog met ruim 5 kilo extra. Vooral lekker blijven doortrappen dus, heerlijk!

En tot slot nog even dit. Dertien is dit jaar echt een geluksgetal. Vandaag werd dat weer extra onderstreept. Mijn jongste dochter, Emilie haalde vanochtend haar rijbewijs! Mooi he, de dertiende in tweeduizenddertien, dat moet goedkomen...

Heureusement, une Presqu'ile

Vorig jaar nog flink klimmen in Zwitserland, dit jaar weer eens ouderwets op een (schier)eiland in de Atlantische oceaan. Op "Presqu'ile de Quiberon" in Bretagne werd 'Basecamp One' opgezet op de mooie camping 'Domisilami' aan de oostzijde van het eiland, in Saint Julien, een paar kilometer boven het stadje Quiberon. Veel hoogtemeters waren hier niet te maken had ik al gezien, maar wel prachtige fietstochten door het soms nog best sterk glooiende Bretonse landschap. Alle huisjes hier op het eiland zijn wit en het ene straatje is nog schilderachtiger dan het andere.

Het eiland zelf is slechts 14 km lang dus als je echt een lekker eind wilt fietsen zal je al snel het vaste land opzoeken. Ooit was Quiberon een echt eiland maar met een smalle zandstrook van slechts 100meter is het in het verleden verbonden met de Bretonse kust. Direct na die smalle verbinding staat een stoer Fort, 'Fort de Penthievre', nog steeds door militairen in gebruik. 

Zo gezegd zo gedaan. Na de eerste paar dagen even lekker rustig aan het eiland verkennen met Bou en Sophie werd het eiland 'te klein' voor mij. In de locale supermarkt verkochten ze bananen, geheel in stijl met de 100e Tour de France, Banane Cavendish genaamd... Hebben ze toch humor die Fransen?
Zo'n sprintbanaan in m'n nieuwe officiele '100e Tour de France' Bolletjestrui (jaja ik durf!) en op naar Auray. Eerst met Sophie en Bou erbij, zuidwaards, via Port Haliquen, langs de kust, over de boulevard van Quiberon om daarna langs de Côte Sauvage noordwaards, alleen het eiland af te rijden. Bou en Sophie hielden het bij een rondje eiland. Bij Plouharnel rechtsaf richting Carnac om daarna via het o zo tropisch klinkende plaatsje 'La Trinité sur Mer' door te trappen naar Auray.

Het mooie van fietsen in Frankrijk is dat het verkeer hier zo waanzinnig goed rekening houdt met die malloten op de fiets! Je fietst hier voornamelijk 'gewoon' op de provinciale wegen, waar 90km/u mag worden gereden door het autoverkeer. Als jij daar dan je best aan het doen bent om rond de 30 km/u te trappen wacht het achteropkomende verkeer echt keurig met inhalen totdat er geen tegenliggers meer komen, om je daarna met een ruime boog, via de linker weghelft voorbij te rijden. En als dat niet gaat door teveel tegenliggers dan blijven ze gewoon rustig achter je fiets sukkelen. In NL zou dat heel anders gaan volgens mij (vandaar ook al die fietspaden). Bij Auray linksaf en via een 7 kilometer lange echt kaarsrechte weg terug richting Plouharnel. Zelfs op deze landingsbaan keurige Franse chauffeurs. Petje af, ze mogen dan niet altijd even vriendelijk zijn in de omgang met touristen, maar met fietsers wordt omzichtig omgegaan. 

Die rit van 72,3 km smaakte naar meer! Twee dagen later wederom Bretagne in. Dit keer linksaf richting Port Louis. Bij Erdeven in de remmen om de daar zomaar rechts langs de weg liggende Menhirs te bewonderen. Obelix heeft hier ook flink zijn best gedaan en hier mag je wel gewoon tussendoor lopen (en je fiets parkeren ;-). In Carnac waar een groter Megalithisch monument ligt kan je alleen van achter een hekwerk er naar kijken. Het blijft wonderlijk om te zien dat deze enorme brokken graniet niet zomaar zijn neergelegd, er zijn duidelijke patronen zichtbaar. Vermoedelijk gericht op zon en maan en dienst doende als soort kalender voor prehistorische rituelen zo'n 5000 jaar voor onze jaartelling.

Deze rit met Port Louis als keerpunt was ietsje langer, 81,1 km met een gemiddelde snelheid van 28,7 km/h bij een 'Zuid Franse' temperatuur van gemiddeld 33 graden. Ze hebben hier ook iets met getallen want ik ben langs, Les Sept Saints gereden, Les Quatre Chemins en over de Pont Neuf. Weer een mooie rit maar jammer dat de heen en terugweg dezelfde waren. Daarom de kaart nog eens bestudeerd en jawel een mooie rondrit uitgestippeld met als 'hoogtepunt' een rit over de D158! Kijk ik heb iets met 158 dus daar moest ik heen!  's De 18e juli, 's morgens om negen uur na een bakje cruesli in de pedalen. Het eerste stuk richting Erdeven kende ik. De menhirs stonden er nog, Alignements de Kerzerho heet het officieel. Na ongeveer 28 km rechtsaf om via de D9 naar 'mijn' D158 richting Ste Hélène te rijden. Waarschijnlijk kijk ik door een roze bril naar deze weg, maar het was er echt prachtig! De 'delta' van de 'Riviere d'Ethèl'  zorgt hier voor een mooi moerassig gebied wat door eb en vloed veranderd van een onschuldig ogend stroompje in een flink binnenwater!

Natuurlijk weer even de tijd genomen voor een paar fotookes én even genieten van het uitzicht onder het genot van een echte Crepe Nutella! Fietsers voer! Daarna via Nostang op zoek naar het plaatsje Langombrac'h. Een flinke klim omhoog en naar later bleek iets te vroeg rechtsaf het bos in. Na nog een stukje klimmen volgde een prachtige afdaling tussen een paar minihuisjes door. Ik passerde een setje van 4 huisjes 'La Grand Demi-Ville' stond er. Een paar honderd meter verderop nog een paar, dit was 'La Petite Demi-Ville'... ik had weinig tijd om goed te kijken, donderde met 50km/u lekker naar beneden om niet veel verder knetterhard in de remmen te moeten! Geen weg meer! Vlak voor de bosjes kwam ik tot stilstand. Oeps... ja ja, doodlopend hier dus! Nou ja, in ieder geval 'n mooi klimmetje terug ;-) Bovenaan stond het bord met de uitleg...

 Uiteindelijk toch Langombrac'h gevonden, ook weer zo'n fantastisch stoer Bretons mini dorp met in het midden een piepklein grijs kerkje, bijna zonder ramen. De tijd heeft hier stil gestaan. Ik niet lang want ik moest nog n eindje! Snel weer in de trappers. Ongemerkt toch nog een aardig stukje geklommen op de heenweg, want vanaf nu ging het vooral veel naar beneden. Na ruim drie uur fietsen had ik 94,3 kilometer gefietst, met een mooie gemiddelde snelheid van 29,4 km/u. En toch lekker 741 hoogtemeters gemaakt! Toch blij dat ze ooit bedacht hebben om een schiereiland van Quiberon te maken.

White socks

Zoals het 'not done' is voor een volwassen man om witte (sport)sokken te dragen naar zijn werk, zo is het in de wielerwereld 'not done' om sokken te dragen met een andere kleur dan wit... Het enige alternatief is geen sokken geloof ik. Persoonlijk vind ik het niks om zonder sokken te fietsen en dus heb ik witte sokken én, ik moet toegeven, ook een paar zwarte. Gisteren koos ik keurig voor witte sokken...

Ik had besloten weer op de fiets naar mijn schoonmoeder in Oisterwijk te fietsen. Lekkere rit, de vorige keer met Pasen  werd het een lange erg koude rit, 95 kilometer tegen een harde oostenwind. Dit keer was de temperatuur een stuk beter en de buienradar gaf wel hier en daar wat neerslag aan maar daar ben ik als fervent watersporter niet bang van. Zo gezegd zo gedaan, banaantje in m'n Giro 'd Italia wielershirt, beetje zonnebrand op de benen, bidons vol en om 15:00u op de pedalen. Na twijfel over mijn gele kanarie regenjack (wel/niet mee) werd het de eerste optie, toch maar mee, je weet nooit. Dit keer werd het een stuk comfortabeler, een koele zuid-westenwind was mijn metgezel!

Via de zuidzijde van de Binnenmaas naar Maasdam, en bij 's Gravendeel gelijk de Kiltunnel door. De Moerdijkbrug was eigenlijk het enige stuk waarop de wind niet mee maar juist tegenwerkte. Geen probleem, ik houd wel van een uitdaging. Lekker stoempen tegen de 5 Bft in. Over de brug direct eronderdoor richting Lage Zwaluwe en over die prachtige dijk langs de Biesbos naar Drimmelen.

Heerlijk fietsend met de wind schuin van achteren schrok ik plotseling van de zwarte lucht die mij van achteren beslopen had. Het ene moment nog heerlijk in de zon en het volgende ineens in het donker... Wow...daar kwam toch iets meer dan een buitje aan achter mij, de landerijen achter me verdwenen in een witte waas en vrij snel daarna ik ook. Gelukkig zag ik niet zo heel veel verderop een bushalte! Even extra gas erop en vol in de remmen het hok in!
 Vrij snel achter die bui werd de lucht alweer blauwig en kon ik na een korte pauze weer door. Kanarie bleef in m'n shirt. De weg was natuurlijk wel nat met als gevolg dat je zo heel langzaam je bilnaat steeds natter voelt worden, typisch een van de bijwerking van fietsen zonder spatbord! Ondanks de nattigheid bleef het lekker gaan. Ik had de gang er goed in en m'n teller stond toch merendeels rond de 34 km/u. Na Raamsdonksveer, via Raamsdonk naar het pittoreske Waspik waar vlak voordat je het dorp in rijdt een groot wit Jezus-aan-het-kruis beeld langs de weg staat met de veelzeggende waarschuwing 'Red uwe Ziel'. Ik heb 'm vriendelijk gegroet en spurtte door het durp in. Een paar honderd meter verderop gleed mijn voorwiel plotseling van de natte keienstrook tussen rijbaan en fietsstrook af en maakte mijn fiets een rare zwabber... pff, dat ging net goed, thanks J for the warning... ietsje minder hard hier op dat natte wegdek dan maar. Inmiddels hingen er ook weer wat dreigende luchten in de verte en niet lang nadat ik het dorp uit was begon het weer te regenen. Bij Sprang Capelle was zowaar weer een bushokje en kon ik pitstop2 maken. Helaas was de regen nu hardnekkiger. Ik at mijn banaantje op, dronk het laatste restje uit bidon één, nog steeds regen. Oke, ik ga hier niet langer op wachten, kanarie aan en door! Het ziet er niet uit met dat knalgele jack maar is wel lekker.

Bij Kaatsheuvel reed ik dit keer andersom om de Efteling maar gelukkig vond ik wel weer het mooie fietspad door het bos naar de Loonse en Drunense duinen.
Wat is het hier prachtig, zelfs op een grauwe dag! Heerlijk, die geur ook van een nat bos. Dat heb je niet in de Hoeksewaard. In de bochten weer wat voorzichtiger aan, want ook hier was het glad én vies. Naar mijn voeten kijkend zag ik mijn witte sokken verkleuren naar grijs en niet lang daarna naar bijna zwart! Alles aan m'n fiets begon te piepen en te kraken, ik veranderde in een veldrijder op asfalt!  Na de Drunense duinen via Udenhout naar Oisterwijk waar ik even over half zeven mijn Wilier in 'veldrijders-camouflage' op het terras parkeerde. 85,7 heerlijke kilometers met een gemiddelde snelheid van 30,4 km/u. Oke, windje mee... Het warme bad was weer lekker en het flesje Westmalle Trappist smaakte me goed!

99 dagen

Het aftellen gaat nu serieuze vormen aannemen... Na 9 dagen niet-op-de-fiets door een gemeen hoestje was vanmorgen het gevoel weer goed én het weer TOP. In mijn agenda ruimte en dus geen excuses meer om het nog langer uit te stellen. De hoogste tijd om weer eens een heel rondje Hoeksewaard te doen. De temperatuur was bij het uitlaten van de hond om 09:00u al dermate prettig dat ook over de te kiezen kledij geen twijfel kon bestaan. Broek & shirt en zonnebrand op de benen en armen. Eén bidon met water en één met sportdrank, teller op nul, Sportstracker aan en los. 

Vandaag gaat ook de eerste groep helden de Alpe 'd-Huez op in het twee daagse evenement Alpe 'd-HuZes , mooi, bikkels! Toch ben ik wel blij dat ik voor Ven24Cancer heb gekozen, het massale van de Alpe is mij te massaal. In twee dagen rijden daar ruim 8000 mensen de alp op en af! Mooi natuurlijk, dat er zoveel mensen zich in zetten voor een goed doel, niks op af te dingen, maar het is wel érg druk op die 13 kilometer asfalt! Luik-Bastenaken-Luik had ook een deelnemersveld van zo'n 6000 m/v maar die reden verdeeld over 80, 155 en 272 kilometer. Dat voelt toch anders.

Bij 'mijn' uitdaging op 13 September rijden er maximaal 500 fietsers de Kale berg op waarbij de drukte ook nog verspreid wordt doordat we starten in Malaucène en na het bereiken van de top eerst afdalen naar Bedoin. Vervolgens vanuit Bedoin omhoog naar de top en de terugweg is dan weer  naar Malaucène. Daarna mogen de helden die meer dan twee keer die 21 kilometer lange klim willen maken tussen Malaucène en de top heen en weer pendelen. Maar goed, over 99 dagen weet ik meer ;p

Voorlopig was het vandaag écht super-fiets-weer! Strakblauwe lucht met prachtige Hollandse wolkjes. Een matig briesje uit noordelijke richting waardoor er voor het gevoel bijna nergens wind tegen is op de rondrit Hoeksewaard. Ik dacht aanvankelijk nog, "doe nou rustig aan, je hebt negen dagen niet op de fiets gezeten", maar het leek wel weer 'vanzelf' te gaan, de teller bijna continue boven de 30km/u. De lente is nu echt goed begonnen en het landschap ziet er echt ongelofelijk Hollands uit! Prachtig fris groen, de koeien weer in de wei, de vogels druk in de weer met de bevoorrading van hun nieuwe kroost.
Op de dijk bij Goudswaard is 'het einde van de Hoeksewaard' altijd zeer prettig zichtbaar. Hier geniet ik met volle teugen van dit platte maar zo schitterende land! Heerlijk, en wat is dat fietsen toch leuk! Na 02:42:37 draai ik het Vrijland weer op en kan ik weer 82,59km aan mijn logboek toevoegen met een mooie gemiddelde snelheid van 30,5 km/u. Ik ben een tevreden man! 

De KlimClassic, jawel!

Hemelvaartdag 2013, de KlimClassic viert haar tweede lustrum en ik ben van de partij! Na een soort misverstand met Jorg over de begin dit jaar gekozen afstand starten wij uiteindelijk voor de 'laffe 110 kilometer' om zijn eigen woorden te gebruiken. Diep in mijn hart wilde ik liever de 160 kilometer rijden, al was het alleen maar omdat in de 160 de 'Côte de la Redoute' zat... en die wilde ik graag, drie weken na Luik-Bastenaken-Luik, nog eens aanvallen. Maar goed, Jorg was onvermurwbaar in zijn besluit. Het 'samen-uit-samen-thuis' gevoel gaf voor mij de doorslag en dus gingen we voor die 110... ook leuk!
Gelukkig heeft Jorg een glazen dak dus het was onderweg al genieten van een goed uitzicht! Bij ons in de auto zat ook Sander van der Borch, een jeugdvriend van Jorg en toevallig ook fotograaf, zeiler én fietser. Al gelijk gezellig dus. Vanaf Eindhoven leken er alleen nog maar auto's met fietsgekken om ons heen te rijden. In, op of achter vrijwel elke auto spotte ik alleen maar racefietsen. Verder was er eigenlijk geen verkeer op deze vroege Hemelvaarts-ochtend en parkeerden wij de auto na een uur of twee rijden eigenwijs op het terrein van een drukkerij vlak naast het startpunt bij het NH-Hotel.

Al fietsend naar de startplaats leek de gekozen kleding aan de koude kant. Korte broek, ondershirt met lange mouwen en daarover mijn Giro'd Italia shirt. Geen jack en omdat er geen regen voorspeld werd ook geen regenjack. In de zon rijdend was het te doen, in de schaduw eigenlijk nog te koud. Maar het was nog vroeg, temperatuur zat nu rond de 10 graden en zou snel richting 15/16 graden gaan. Bij de startplaats lette ik op de fietsen terwijl Jorg de startbordjes ophaalde. Bordjes erop, bidons vol met sportdrank, klokjes instellen en los! Bij het startbordje een routebeschrijving met hoogteprofiel.

Gelukkig duurde het dit keer minder lang voordat we de stad uit waren, bij LBL leek dat een eeuwigheid te zijn. Het genieten kon dus al snel beginnen, alhoewel, bij de eerste 'klim' zaten we vast op een fietspad in een erg lange trein die steeds trager ging bewegen. Vreselijk, de heg links en berm rechts zorgde ervoor dat je niets anders kon dan toegeven aan het akelig lage tempo. Op de een of andere manier leek het ook drukker en voller. Maar goed, zodra de kans zich voordeed en we weer gewoon op de weg konden fietsen het gas erop en zoeken naar een rustiger stuk. Na ongeveer 20 kilometer was er bij Dalhem een omleiding in het parcours aangekondigd. Een heftige omleiding bleek al snel. Twee dranghekken dwars over de weg met daarop borden 'Déviation' wezen streng linksaf en daar was het ook gelijk raak! Linksaf liep een klinkerweggetje direct stijl omhoog. Met een gevaarlijke slinger kon Sander zich nog net om een stilvallende fietser heen manouvreren en gelukkig ik ook. Fietsers ontwijkend, flink stuiterend over het smalle slingerende klinkerweggetje werkten wij ons omhoog. Uiteindelijk kwam je alleen op de pedalen staand boven waarbij door het slechte wegdek mijn achterwiel enkele keren even kort doorsloeg. We waren gewaarschuwd bij de start voor deze toevoeging. Er was ook bij vermeld dat het een klinkerweg was met een stijgingspercentage van 15%. De eerste zweetdruppels heb ik daar op die klinkertjes achter gelaten. Leuke déviation, wel blij dat het eigenlijk weer snel  over ging in asfalt. Sander concludeerde daar direct dat hij een paar tandjes te kort kwam.

De temperatuur werd snel beter maar de wegen snel slechter. De Belgische Voerstreek blinkt uit in gaten en kieren in het wegdek. We hebben ook nog nooit zoveel fietsers met lekke banden gezien en het was echt opletten geblazen. Achteraf denk ik dat die lekke banden waarschijnlijk voortkwamen uit gewoon te zachte banden. Op een slecht wegdek rijd je minder snel lek met een harde band. Volgens mij rijdt de gemiddelde fietser met 6 bar in de banden, heb ik ook gedaan op mijn Cube. Aart Vierhouten adviseert bij droog weer minimaal 8 bar en bij een nat wegdek 7 bar. Alles daaronder geeft energie verlies én verhoogt de kans op lekke banden door een z.g.n. 'snake-bite'. Klap je met een te zachte band in een gat dan 'bijt' je velg de band links en rechts in de wang en is het gedaan met je. Gelukkig had ik voor de start deze 'wijsheid' en mijn voetpomp gedeeld met Jorg en Sander en wij hebben alledrie zonder enig mechanisch probleem de rit uitgereden.

De ravitaillerings posten waren vergelijkbaar met LBL, alles in ruime mate voorradig, Snelle Jelles, energierepen en dranken, bananen, wafels, een service wagen, pisbakken, helemaal goed. De route was ook goed aangegeven en mede door het lekkere weer was het een mooie rit. Prachtige vergezichten, mooie dorpjes en heerlijke afdalingen waarbij mijn snelheidsmeter een maximum snelheid van 66,7 km/u heeft geregistreerd. Sander verrichtte veel kopwerk en hield de snelheid er goed in, maar we waren met zijn drieen wel aan elkaar gewaagd. In de paar heftige klimmetjes was ik weer blij met mijn 'Berg-cassette'. Jorg heeft inmiddels ook zijn 'Plattelandsverzet' vervangen door een variant met meer tandjes en dat was het enige dat ontbrak aan Sander's Carbon Bianchi met Di2 electrische schakelbak! De tijdrit beklimming van Les Waides startte ik achter Jorg en Sander maar ik was als eerste boven! Mijn cadans houd ik rond de 73/76 en dan 'blik op oneindig' en alleen nog maar malen! In de uitslag sta ik als 357e van de bijna 1500 mannen in deze klim. Jorg daarachter op de 417e plek en Sander met zijn 'Haagsche verzet' op 536. Dat voelde goed. De hele rit voelde goed trouwens. Achteraf blijk ik ook een stuk sneller gereden te hebben dan LBL. Met 25,94 km/u heb ik de 111,3 km uitgereden en kan ik concluderen dat ik gewoon 'lekker' op de fiets heb gezeten. Tijdens Luik-Bastenaken-Luik  ben ik mijzelf echt een paar keer goed tegengekomen, dat gevoel had ik nu eigenlijk niet. Het was een heerlijke rit. Jorg en Sander bedankt, het tripeltje smaakte me weer goed!